Jaren geleden.
Ik lig in het ziekenhuis. Gelukkig is het niet ernstig. Een kleine operatie heeft wonderen gedaan. Nog een paar daagjes afzien en dan kan ik weer naar huis.

’s Ochtends om 6 uur komt er een verpleegster langs om me te wekken. Vreselijk. Ik ben al niet zo’n ochtendmens. Je krijgt ook pas na achten wat te eten en drinken. Je ligt dan ook twee uur vreselijk te verlangen naar een bak koffie.

De jonge vrouw duwt een thermometer in mijn hand. “Even je temperatuur opmeten, alsjeblieft”. En meteen erna: “Hallo?”. Ik schrik. Het is de verpleegster weer. “Je bent weer in slaap gevallen en hebt de thermometer laten vallen”. Op de grond dansen balletjes kwik tussen minuscule glasscherven.