Twee jaar geleden zijn we vanuit Den Haag naar een Gronings dorp verhuisd. Van een chaotische drukte naar een relaxte omgeving. Niet alleen de mensen zijn hier onbezorgder, maar ook het verkeer is heerlijk rustig. Er is geen stoplicht te vinden in ons stadje. We genieten ervan.

Vandaag ga ik met mijn 14-jarige zoon in de ochtendspits naar de stad Groningen. Hij moet naar de orthodontist. In het centrum moet ik wel even wakker blijven in het verkeer. Ik ben het al bijna ontwend. We staan voor een stoplicht. Tientallen mensen lopen, rijden en fietsen om bij hun werk of op school te komen. Dan merk ik dat ook mijn zoon de stad niet meer gewend is. “Zeg, wat is het hier druk”, zegt hij verbaasd, “is er hier iets te doen of zo?”